داستایوفسکی در زندان سگی رو می‌بینه که همه زندانی‌ها بهش لگد می‌زنن
اون متوجه میشه که سگ از زندانی‌ها فرار نمی‌کنه، برعکس وقتی اون‌ها بهش نزدیک میشن، خم میشه و حالت لگد خوردن می‌گیره!
یه روز داستایوفسکی بهش نزدیک میشه و سرشو نوازش می‌کنه.
سگ با تعجب و ترس نگاه می‌کنه، ازش دور میشه و به شکل تلخی ناله می‌کنه.
از اون روز به بعد، سگ هر بار که داستایوفسکی رو می‌دید فرار می‌کرد!
اون سگ با بدرفتاری خو گرفته بود و از هر شکل دیگه‌ای از توجه می‌ترسید،وقتی کسی باهاش خوش رفتاری می‌کرد، امنیت خودشو در خطر می‌دید!( عجبا)
در مورد انسان‌ها هم همین حالت صدق میکنه. آدمایی که تمام عمرشون بد رفتاری و بی اعتمادی دیدن، نمیدونن وقتی محبت می‌بینن چطور برخورد کنن، دنیای خوش رفتاری و اعتماد رو نمی‌شناسن، در اون احساس غریبی می‌کنن و ترس، ناباوری و اضطراب اون‌ها رو فرا می‌گیره. و دوباره میرن سراغ همون آدمای بد زندگیشون !!!!!! شماآقا یا خانم محترم! این آدمای بد زندگیت بالاخره خوبن یابد ؟! زندگی جنابعالی رو مگه نابود نکردن؟! حالا دوباره میرین سراغشون ؟ عکس اونا رو ذخیره می کنی ؟  که ازشون انتقام بگیری ؟ نه!!!!! شمایی که درمقابل بدی این آدما ،فقط ادعا ی دشمنی می کنی ؟ فلانه بهمانه !!!  شما می ترسی !!!! شما خیلی رک بگم فقط بلدی آدمای خوبی که توزندگیت بودن  رو له کنی ؟! من هرکی با هام بد باشه ، حذفش می کنم . ولی عجز وناتوانی شما کاملا مشهوده ! قدرت دربلاک و حذف آدمای خوب زندگیته !؟ مبارکت باشه !!! دوباره برو سراغ آدمای بد زندگیت اینبار لگدشونو محکم ترازقبل یزنن .
در واقع برای آدما «خوب بودن رو  که نمی‌شناسن ،از بدی که می‌شناسن، خطرناک تره!»   بله !
بی دلیل نیست که گاهی کسایی که باهاشون بدرفتاری می‌کنی ستایشت می‌کنن و اون‌هایی که باهاشون خوش رفتاری می‌کنی ازت ناراحت میشن چون به خوبی و محبت خو نگرفتن و بیگانن باهاش!!!!!!!