بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار
صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار
که نه وقت است که در خانه بخفتی بیکار
بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق
نه کم از بلبل مستی تو، بنال ای هشیار
آفرینش همه تنبیه خداوند دلست
دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار
این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود
هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار
کوه و دریا و درختان همه در تسبیحاند
نه همه مستمعی فهم کنند این اسرار
خبرت هست که مرغان سحر میگویند
آخر ای خفته سر از خواب جهالت بردار؟
هر که امروز نبیند اثر قدرت او
غالب آنست که فرداش نبیند دیدار
سعدی
چون گل نوروز کند نافه باز
نرگس سرمست درآید به ناز
امیرخسرودهلوی
سال 1402 تاچندروزدیگر،به پایان می رسد.
درسالی که گذشت ،چه کردیم وچه برما گذشت؟
خوب بودیا که بد؟!
تلخ بود یا که شیرین؟!
هرچه بودگذشت ......
سال نو درپیش است .....
افکارپوسیده را ، نو کنیم .....
ذهنمان را بهاری کنیم ......
با دوست داشتن ، زندگی کنیم .....
چراکه ،زمان درحال گذرانست ......
شادباشیم و شادی را هدیه کنیم ....
مهربورزیم تا به ما مهربورزند .....
قاصدک های خبررسان ، شکفتن گل های زیبا، صدای گوش نوازپرندگان .....همه وهمه نشانگرآمدن بهارند......
به بهارسلام کنیم وسال نورا با زیبااندیشی آغاز کنیم ....
سال 1403 خورشیدی پیشاپیش برهمه ایرانیان ایران زمین ، هرجا که هستند،همایون باد
نوشته سولمازشریفی
کاش می شد خنده را تدریس کرد
کارگاه خوشدلی تاسیس کرد
کاش می شد صداقت را معنی کرد
کاش می شد اعتمادرا رنگی زیبا داد
کاش می شد عشق را تعلیم داد
کاش می شد ناامیدان را امید داد
کاش میشد شادی را سرود
کاش میشد شادمانی را ستود
کاش میشد با نشاط بود
با نشاط دیگران دلشاد بود
کاش می شد دشمنی را سربرید
کاش می شد درخت دوستی را کاشت
کاش می شد دوستی را پاس داشت
کاش می شد پشت پا زد برغرور
دورشد ازخودپسندی دوردور
کاش می شد باصفا ویکد دل بود
همچو آب زلال ، ساده وشفاف بود
کاش می شد از دورنگی ، ریا پرهیز کرد
کاش می شد خرم وساده زیست
کاش می شد بذر کینه وبددلی ،دورریخت
کاش می شد انسان ، انسان بود
نوشته سولمازشریفی
شهر تبریز یکی از 5 شهر مدرن ایران و قطب اقتصادی، صنعتی و گردشگری شمال غرب ایران محسوب می شود. یکی از عکس هایی که گردشگران تبریزی به خصوص توریست های خارجی در آلبوم خود به یادگار برمیدارند ، تصویر میدان ساعت تبریز و برج ساعت میدان است.
میدان ساعت تبریز یا میدان شهرداری در مقابل کاخ شهرداری تبریز که به ساختمان ساعت معروف است ساخته شده است. میدان ساعت تبریز به لهجه محلی به نام ساعات قاباغی به معنی جلوی ساعت ، شناخته می شود. این میدان یکی از میادین اصلی شهر تبریز می باشد و تبدیل به یکی از نمادهای این شهر شده است.
وجه تسمیه نامگذاری این میدان ساعت تعبیه شده در برج کاخ شهرداری تبریز است. این کاخ از نمای بالا به شکل عقاب ساخته شده است.
نورپردازی های زیبای شیانه و برگزاری جشن ها و مراسم مختلف در این میدان و نزدیکی آن به مراکز خرید تبریز باعث شده تبدیل به گزینه ای محبوب در بین مسافران شد.
در سال 1314 - 1318 خورشیدی به دستور رضا خان در محل گورستانی متروکه برج ساعت شهرداری تبریز با نظارت مهندسین آلمانی به سبک معماری آلمان احداث شد. در آن زمان حاج ارفع الملک جلیلی شهردار تبریز بود.
میدان ساعت تا سال 1324 چهار راه بود ، در زمان حکومت جعفر پیشه وری که نخست وزیر حکومت خود مختار آذربایجان بود ، میدان ساعت ساخته شد و تندیس نیم تنه باقر خان ، سالار ملی آنجا نصب گردید. بعد از سقوط پیشه وری در تبریز ، مجسمه محمدرضا شاه وسط میدان قرار گرفت.
میدان ساعت تبریز در تقاطع خیابان ارتش (شاپور سابق) و امام خمینی (پهلوی سابق) قرار دارد.
ساعت شهرداری تبریز هر 15 دقیقه گذر زمان را به مردم گوشزد میکند. این ساعت چهار صفحه ای معروف در بالای عمارت شهرداری قرار دارد و توسط شهردار وقت تبریز از انگلستان خریداری شده است.
این ساعت تنها یک مشابه دارد که در برج ساعت لندن نصب شده است و هر دو از یک نوع موتور استفاده میکنند که هر روز نیاز به کوک شدن دارد.
برج ساعت که در عمارت شهرداری تبریز قرار گرفته است فقط یک مشابه خارجی در جهان دارد و یک بنای کاملا منحصر به فرد است. برج ساعت تبریز هم مانند برج های ساعت جهان که تبدیل به جاذبه های توریستی شده اند ، اهمیت زیادی دارید.
تنها مشابه و جفت دوقلوی برج ساعت تبریز ، برج مشهور ساعت لندن است.
موتور ساعت تبریز دقیقا مشابه ساعت لندن است و هر 24 ساعت یک بار کوک می شود .
این عمارت مساحتی حدود 9600 متر مربع و زیربنای 6500 متر مربع و ارتفاع 30.5 متر دارد .
برج ساعت تبریز و 5 متر بلند تر از عمارت ساخته شده است.
طراحی و ساخت این بنا توسط آودیس اوهنجانیان و تحت نظارت مهندسین آلمانی انجام شد. نمای بیرونی عمارت از سنگ تراشیده شده و نقشه ساختمان به طرح عقاب در حال پرواز است که با نمونه عمارت های آلمان قبل از جنگ جهانی دوم مطابقت دارد.
نمای ساختمان از چهار جهت یکسان نیست. ضلع شرقی و شمالی که رو به خیابان هستند از سنگ تراشیده ساخته شده اند ولی ضلع غربی و جنوبی با آجر ساخته شده اند.
در طبقه زیرین برج ساعت تنها موزه شهرداری ایران که یکی از اولین موزه های شهرداری جهان است ، قرار گرفته است. در این موزه میتوانید اولین تاکسی و اولین ماشین آتش نشانی تبریز را ببینید.
سایر آثار به جا مانده از شهرداری قدیم تبریز در چند تالار نگهداری می شود.
یک تالار این موزه به دوربین های قدیمی اختصاص داده شده است که 150 دوربین در آن به نمایش گذاشته شده اند. این مجموعه توسط محمد علی جدیدالاسلام ، مجموعه دار و عکاس پرتره به موزه اهدا شده ا ست.
یک تالار موزه به فرش و قالی های اصیل بیش از صد ساله اختصاص داده شده است.
بزرگترین فرش ایرانی که در سال 1320 خورشیدی بافته شد در این موزه نگهداری می شود.
اسناد مکتوب ، کتاب ها و نسخ خطی زیادی در این موزه به نمایش در آمده است.
یکی از بخش های جذاب موزه ، تالار صدا است که سازهای ملی ، بومی ، کلاسیک ، تار و سه تار ایرانی ، تار آذربایجانی ، بالابان ، ساز عاشقی یا گوپوز ، نی انبان ، دوتار جنوب خراسان ، انواع زنگوله ، انواع کوبه در ، سازهای آیینی مذهبی ، رادیو ها و تلفن های قدیمی را به نمایش گذاشته است.
هدایای مقامات خارجی به شهرداران ایرانی ، جام های قهرمانی باشگاه شهرداری تبریز ، چینی های قدمیی ، اسلحه قاسم خان والی اولین شهرداری تبریز ، اولین پمپ آتش خاموش کند ، تصاویر بناهای تاریخی تبریز ، تصاویر سرداران مظروطه ، مکاتبات شهرداری از دیگر آثار موزه محسوب می شوند.