بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار
صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار
که نه وقت است که در خانه بخفتی بیکار
بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق
نه کم از بلبل مستی تو، بنال ای هشیار
آفرینش همه تنبیه خداوند دلست
دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار
این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود
هر که فکرت نکند نقش بود بر دیوار
کوه و دریا و درختان همه در تسبیحاند
نه همه مستمعی فهم کنند این اسرار
خبرت هست که مرغان سحر میگویند
آخر ای خفته سر از خواب جهالت بردار؟
هر که امروز نبیند اثر قدرت او
غالب آنست که فرداش نبیند دیدار
سعدی
چون گل نوروز کند نافه باز
نرگس سرمست درآید به ناز
امیرخسرودهلوی
سال 1402 تاچندروزدیگر،به پایان می رسد.
درسالی که گذشت ،چه کردیم وچه برما گذشت؟
خوب بودیا که بد؟!
تلخ بود یا که شیرین؟!
هرچه بودگذشت ......
سال نو درپیش است .....
افکارپوسیده را ، نو کنیم .....
ذهنمان را بهاری کنیم ......
با دوست داشتن ، زندگی کنیم .....
چراکه ،زمان درحال گذرانست ......
شادباشیم و شادی را هدیه کنیم ....
مهربورزیم تا به ما مهربورزند .....
قاصدک های خبررسان ، شکفتن گل های زیبا، صدای گوش نوازپرندگان .....همه وهمه نشانگرآمدن بهارند......
به بهارسلام کنیم وسال نورا با زیبااندیشی آغاز کنیم ....
سال 1403 خورشیدی پیشاپیش برهمه ایرانیان ایران زمین ، هرجا که هستند،همایون باد
نوشته سولمازشریفی
کاش می شد خنده را تدریس کرد
کارگاه خوشدلی تاسیس کرد
کاش می شد صداقت را معنی کرد
کاش می شد اعتمادرا رنگی زیبا داد
کاش می شد عشق را تعلیم داد
کاش می شد ناامیدان را امید داد
کاش میشد شادی را سرود
کاش میشد شادمانی را ستود
کاش میشد با نشاط بود
با نشاط دیگران دلشاد بود
کاش می شد دشمنی را سربرید
کاش می شد درخت دوستی را کاشت
کاش می شد دوستی را پاس داشت
کاش می شد پشت پا زد برغرور
دورشد ازخودپسندی دوردور
کاش می شد باصفا ویکد دل بود
همچو آب زلال ، ساده وشفاف بود
کاش می شد از دورنگی ، ریا پرهیز کرد
کاش می شد خرم وساده زیست
کاش می شد بذر کینه وبددلی ،دورریخت
کاش می شد انسان ، انسان بود
نوشته سولمازشریفی
یکی از سوغاتی های مهم شهر کرمان آجیده دوزی یا پنبه دوزی می باشد. آجیده دوزی دوخت ریز و ظریف بر روی پارچه ای دولایه با لایه ی نازكی از پنبه است. آجیده دوزی یکی از هنرهای قدیمی و سنتی است. با توجه به شواهد این هنر مربوط به زمان هخامنشیان است. در ادامه از بیتوته با این هنر بسیار زیبا بیشتر آشنا خواهید شد.
از تاریخچه آجیده دوزی اطلاعات زیادی در دست نیست اما طبق شواهد آجیده دوزی مربوط به زمان هخامنشیان می باشد قسمت زیرتسمه های تیردان های عصر هخامنشی با یک لایه پارچه پنبه دوزی شده آستر داده می شود تا سنگینی وزن آن باعث آزار شانه ی حمل کننده نشود. از آن دوران به بعد نمونه های متعددی در حجاری های دوران اشکانی و ساسانی دیده شده است.
همچنین در دوره ی اسلامی تا زمان صفوی آجیده دوزی از رواج نسبی برخوردار بوده که در این دوران و همچنین در زمان های افشاریه،زندیه و قاجاریه هنرمندان آجیده دوز برای رویه ی پارچه قلمکار نقشی ریز انتخاب می کردند و آن را آجیده دوزی می کردند.
از هنر آجیده دوزی در تزئین روبالشتی، سجاده، روانداز، لحاف، روتختی، البسه و... استفاده میشود.
ابتدا طرح مورد نظر را روی کاغذ کشیده و طرح را روی پارچه می گذاریم و با چرخ خیاطی بدون نخ کردن سوزن پارچه را سوراخ می کنیم سپس پارچه رویه را روی سطحی پهن می کنیم و پارچه آستری را بر پارچه رویی وصل می کنیم سپس کاغذ را بر آستر قرار داده و با کمک زغال و .. نقش را انتقال می دهیم. سپس با سوزن و نخ های پنبه ای بی رنگ و کوک های کوتاه ، طرح های روی آستری را به آستر و رویه می دوزیم.
ابتدا پارچه رویه را روی سطح صافی پهن کرده و لایه پنبه را روی آن قرار می دهیم و به هم کوک زده و پارچه آستری را روی لایه ای پنبه ای پهن می کنیم و سه لایه را به هم می دوزیم. سپس با فاصله لایه ها را کوک زده ، نقش می دهیم و شروع به دوخت می کنیم.
نقش ها در این نوع آجیده دوزی به مرور زمان پیشرفت کرد. در ابتدا قطعات بدون فرم و طرح خاصی طراحی می شدند اما بعدها این هنر را با برش قطعات به صورت فرم و نظم خاصی طراحی و ایجاد کردند.
در این نوع هنر آجیده دوزی از دو لایه پارچه استفاده می شود. این روش به دو صورت دوخته می شود، یک روش این که خطوط طرح را دوخته و بعد داخل آن را با پنبه پر می کنند تا برجسته شود. روش دیگر به این صورت است که خطوط طرح را در دو خط دوخته و پس از آن ، از داخل نخ پرک و یا نخ کلفت پشمی رد می کنند تا خطوط برجسته شود